Bardzo często otrzymuję wiadomości od właścicieli charcików, że nagle ich pupil przestał jeść z apetytem i zaczął wybrzydzać. Zwykle właściciele charcików karmili swojego psa wg moich zaleceń pożywieniem naturalnym, czyli dietą RAW/BARF.

Czy to zatem oznacza, że ta dieta mniej smakuje charcikom?
Wręcz przeciwnie :)

Właściciele, karmiący swoje pociechy suchą lub gotowaną karmą zwykle dużo wcześniej i częściej spotykają się z tym problemem. Być może powód wyda wam się bardzo trywialny lub też mało wiarygodny, ale najczęstszą przyczyną braku apetytu u charcika jest... jego przekarmienie :)

Czyli właściciel codziennie daje zbyt duże porcje. Pomimo, że piesek dotąd jadł te porcje w całości, w końcu dojdzie do tzw przejedzenia i utraty apetytu. Jak więc odgadnąć prawdziwe zapotrzebowanie na karmę dla tego konkretnego, indywidualnego, naszego jedynego na świecie charcika? Ano nie da się ;)

Każdy organizm jest inny, każdy ma inne tempo metabolizmu, inny tryb życia, inne formy spędzania czasu. Do tego dochodzą inne temperatury w domach, które są utrzymywane (im wyższa, tym mniej energii będzie potrzebował do termoregulacji). Poza tym różnie angażujemy naszego psa w aktywność, robimy w danym tygodniu więcej lub mniej treningów w zależności od czasu, pogody. Nie da się więc w 100% wyliczyć dziennego zapotrzebowania dla naszego charcika.

Według zaleceń książkowych pies powinien zjadać ok 4-6% wartości swojej masy ciała w żywieniu BARF/RAW. Niestety te ilości także nie bardzo się przekładają na prawdziwe zapotrzebowanie w tej rasie. Okazuje się, że to o wiele za niskie zalecenia pokarmowe dla bardzo aktywnych i żywiołowych charcików włoskich. Zwykle szczenięta mają dużo większe zapotrzebowanie energetyczne i szczenię charcika włoskiego bez problemu zjada nawet ok 200-250 a nawet 300 gram mieszanki BARF (mięso z warzywami). To nic dziwnego, w końcu nasz pupil jest w fazie wzrostu i organizm potrzebuje ogromnych rezerw składników pokarmowych aby prawidłowo zbudować organizm.

Szczególnie istotne w tym okresie jest pilnowanie prawidłowego stosunku wapnia do fosforu w diecie, który powinien wynosić 2:1. W prawidłowo skomponowanej diecie BARF właśnie taki stosunek tych pierwiastków powinien występować.  W suchych karmach producenci również starają się pilnować bilansu tych składników, lecz trzeba wziąć pod uwagę, że w karmach dodawane są one w postaci syntetycznej, a więc dużo mniej przyswajalnej. Nie ma nic lepszego niż naturalne kości czy skorupki jaj, gdzie ta proporcja jest idealnie zachowana.

Bardzo rzadko zdarza się, że zaburzenia apetytu pojawiają się u szczenięcia. Organizm rośnie, rozwija się, a więc potrzebuje naprawdę sporo białka, witamin i minerałów. Przy czym im bardziej niedoborowa karma tym więcej nasz pies będzie jej jadł aby uzyskać niezbędne minimum do rozwoju. Po zakończonym wzroście zwykle apetyt zaczyna się obniżać. To zupełnie naturalne, gdyż zapotrzebowanie organizmu na duże dostawy składników odżywczych zmalały, ale co na to nasz zlękniony właściciel? Zwykle wszczyna alarm, że pies przestał jeść :) W końcu do tej pory jadł całą michę a teraz ledwo co dojadł do połowy ;) Trzeba szybko jechać do weterynarza i zrobić wszystkie możliwe badania łącznie z rezonansem komputerowym i endoskopią ;) Nasz biedny pupil Bogu Ducha winny już w młodym wieku jest poddawany najróżniejszym procedurom medycznym by znaleźć przyczynę braku apetytu, która przecież wg właściciela szybko doprowadzi do śmierci głodowej i tak już chudego charcika ;) Wszystkie babcie i teściowe kiwają z przerażeniem głowami co to będzie... Biedny weterynarz robi co może by chociaż na siłę znaleźć jakąś jednostkę chorobową by właściciel był ukontentowany, że problem został rozwiązany. Wtedy można zrzucić winę na chorobę psychiczną- stres, lęki, a już najlepszą opcją wymyśloną przez lekarza będzie zmiana diety :) I oczywiście lekarz sprzedaje jedną ze znanych firm karmę, błyszczącą w gabinecie na górnej półce. Właściciel wraca do domu, karma wsypana i o losie! Pies zaczął jeść! Co za dobry Doktor :)! Czyli jednak ten BARF był zły... No niestety tu Was zaskoczę... piesek bardzo ochoczo zjadł coś nowego, gdyż po prostu jest to coś nowego... Ot cała tajemnica.

W suchych karmach jest sporo polepszaczy smaku i zapachu, i producent robi wszystko, aby karma była smakowita. Niestety nawet do tych chemicznych substancji nasz charcik się przyzwyczai i problem niejedzenie i tak wróci, tylko ze zdwojoną siłą. Po pierwsze wróćmy może do sedna problemu, którym nie jest wyszukana jednostka chorobowa czy stres, tylko zwykłe przejedzenie. Po drugie problem niejedzenia u charcika często zbiega się idealnie z dwoma trudnymi okresami. Z wymianą uzębienia mlecznego na stałe (między 5 a 6 miesiącem) oraz z okresem tak zwanej burzy hormonalnej i okresu buntowniczego naszego "nastolatka". Podczas wymiany uzębienia dziąsła są opuchnięte, często lekko bolesne, a więc nie dziwcie się, że Wasz pupil będzie miał troszkę gorszy apetyt. Z kolei podczas intensywnego dojrzewania, gdzie u samców poziom testosteronu gwałtownie rośnie i zaczyna instynktownie poszukiwać swojej panny, młodzieniec nie będzie miał w głowie głównie jedzenia a raczej suczki ;) U suk natomiast okres przed rozpoczęciem pierwszej cieczki również charakteryzuje się spadkiem apetytu.

A więc pokrótce omówiłam przyczyny natury fizjologicznej. Co jeszcze może mieć wpływ na zaburzenia apetytu? Oczywiście wszelkiego rodzaju patologie, czyli tzw choroby. Ale jest spora różnica między zwykłym wybrzydzaniem, a niejedzeniem z powodu choroby. Przy jakiejkolwiek jednostce chorobowej powodującej zaburzenia apetytu zwykle występują tzw objawy towarzyszące, np posmutnienie, apatia, biegunka, wymioty, bóle brzucha, tzw przelewanie się w brzuchu, większa niż zwykle ilość snu, brak radości i energii u pupila. Jeśli nasz piesek wyraźnie gorzej się czuje i do tego nie je- rzeczywiście trzeba szukać przyczyny u lekarza weterynarii. Jednak jeśli nasz charcik jest oznaką radości, zdrowia i jest aktywny oraz wesoły a po prostu przestał jeść od jednego czy dwóch dni - nie martwmy się. Trzeba ten okres przeczekać i zastosować kilka sztuczek ;)

Po pierwsze odwołajmy się do pierwotnej natury psowatych. Pies w naturze jedzenie musi upolować. Każda nagroda w postaci jedzenia jest poprzedzona wysiłkiem (polowaniem). A więc najpierw trening, a potem jedzenie. Chart jest bardzo pierwotną rasą i do tego świetnym myśliwym. Dajmy mu sposobność wykazania się i wykorzystania swoich instynktów. Chart, który spędza większość czasu na kanapie lub kolanach właściciela nie będzie dobrze jadł. Przecież z punktu widzenia myśliwego nie zapracował na to. Nie wykorzystał zapasów w polowaniu aby była teraz potrzeba ich uzupełniania. Zacznijmy wykorzystywać charty zgodnie z ich naturą, Zapewnijmy im przynajmniej raz dziennie dawkę porządnego wysiłku. Wtedy z pewnością nasz maluch będzie głodny i zje wszystko ze smakiem.

Drugą rzeczą jest polowanie. Rzadko się zdarza, aby wilk idący przez las napotkał martwą sarnę. On musi ją najpierw wytropić, wyczekać, zapolować. To jest nie tylko walka o przetrwanie, ale i rodzaj zabawy. Polowanie zaspokaja nie tylko głód, ale też wiele innych potrzeb psowatych. Pozwól swojemu małemu myśliwemu czasami "zapolować" na jedzenie. Użyj do tego celu mat węchowych, gdzie można pochować suszone mięsko, lub pobaw się kocią wędką lub inną uciekającą zabawką i za każdym złapaniem przynęty przez charcika nagródź go smakołykiem. Nagradzaj wszelkie aktywności, które mają choć pierwiastek podobieństwa z naturalnym polowaniem. Twój chart poczuje się przez to pewniejszy siebie, bardziej dumny. W końcu wykazał się przed właścicielem swoimi umiejętnościami zręcznego łowcy ;) Może Was to śmieszy, ale to naprawdę tak działa. Nie ma nic lepszego dla psa niż odwołanie się do jego pierwotnej natury.

  Trzecią sprawą jest konkurencja. W świecie zwierząt rzadko jest tak, że każda napotkana zdobycz jest Twoja. Za chwilę zlatuje się stado sępów, zastęp hien i innych głodnych stworzeń. Walka o pożywienie jest naturalna. Oczywiście nie zmierzam do tego, aby psy walczyły w domu o miskę mięsa ;) Chodzi mi o sam fakt karmienia obok siebie dwóch czy większej ilości psów. Sama obecność jedzącego obok stworzenia wzmaga apetyt i przyspiesza opróżnianie miski ;) Nie będzie więc przesadą stwierdzenie, że najlepiej na apetyt charcika działa drugi charcik ;) Konkurencja w domu zawsze pomaga w przypadku niejadków i to jest sprawdzona metoda. Także zastanów się, czy czasem nie jest Ci pisany drugi charcik ;)

Czwartą sprawą jest głodówka. Brzmi groźnie, prawda? Nic bardziej błędnego. Głodówka to po prostu okres niejedzenia. Mięsożerne zwierzęta w naturze mają regularnie okresy niejedzenia. Nie codziennie uda się upolować sarnę lub znaleźć padlinę. Na dodatek nawet nie ma takiej potrzeby, gdyż surowe mięso z kośćmi dość długo się trawią i dają sytość nawet na kilka dni. Podobnie jest w żywieniu BARFem. Ta metoda powoduje naprawdę ogromną sytość u psa i dorosłego charcika wystarczy karmić raz dziennie. Karmienie dwa, trzy razy dziennie jest mocną przesadą gdyż próbujemy jako ludzie (wszystkożercy), którzy mają zupełnie inaczej zbudowany przewód pokarmowy, przenieść nasze zwyczaje na życie psów. To że człowiek je zwykle 3 posiłki dziennie nie oznacza, że powinieneś tak karmić swojego psa. To bardzo duży błąd w rozumowaniu. My jemy gotowane, przetworzone produkty, które dużo szybciej przechodzą przez przewód pokarmowy. Karmiąc w ten sposób psy, nie dajemy w ogóle odpocząć układowi pokarmowemu. Jelita wciąż są zapełnione mięsem a trzustka i wątroba wciąż są zajęte produkcją enzymów i soków trawiennych. To nie jest dobre dla zdrowia psa. Układ pokarmowy psowatych powinien mieć długie odpoczynki od treści pokarmowej aby mógł się swobodnie oczyszczać z resztek i regenerować. Jelita, które wciąż są pełne nie odpoczywają. Nasz pies będzie zmęczony wiecznym trawieniem. W zasadzie u mięsożernych głodówki są całkiem naturalne, ale zdaję sobie sprawę, że właściciele zbyt emocjonalnie i osobiście do tego podchodzą, dlatego nie korzystają z tych naturalnych dobrodziejstw i możliwości szybkiego detoksu organizmu swojego pupila. Jeśli nie jesteś bardzo wrażliwy na duże żebrające oczy swojego psa, to zrób mu chociaż raz w tygodniu głodówkę. Polepszysz mu w ten sposób zdrowie oraz wydłużysz życie. Jeśli więc Twój pies będzie pewnego dnia wybrzydzał, pomyśl sobie "może on chce sobie zrobić dziś głodówkę"? I pozwól mu na to, gdyż organizm który jest przeciążony trawieniem sam naturalnie chce się w ten sposób oczyścić i Twój pies będzie najlepiej wiedział kiedy to ma nastąpić. Nie wpychaj mu wtedy na siłę parówek do pyska, by zjadł cokolwiek tylko pozwól mu na detoksykację i daj odpocząć zmęczonym jelitom. Niejedzenie to naturalny sposób i pierwsza linia obrony dla zaburzeń układu pokarmowego. Pomyśl... kiedy przejadłeś się na grillu u kumpla i boli Cię brzuch, jest Ci niedobrze to zaglądasz na następny dzień rano do lodówki? Raczej nie. Dajesz odpocząć sobie i jelitom dopóki się objawy nie uspokoją. Nasz pies tego nie powie, ale brak apetytu może być znakiem że po prostu musi zrobić głodówkę.

Jeśli jednak brak apetytu jest spowodowany zwykłym przejedzeniem i wybrzydzaniem (pomimo zastosowania wyżej wymienionych metod), jest jeden sposób, aby przyspieszyć apetyt. Po pierwsze dajesz jedzenie w zmniejszonej porcji tylko raz dziennie. Najpierw robisz z psem trening czy długi spacer, potem stawiasz miskę na podłodze. Czekasz tylko chwilę- jeśli Twój pies w ciągu minuty nie zainteresuje się jedzeniem, zabierasz miskę i chowasz do lodówki. Wieczorem znów wystawiasz dosłownie na chwilę. I to samo- jeśli nie je- chowasz. Kolejnego dnia to samo. Gwarantuję, że szybko Twój pies się zorientuje, że jedzenie zaczęło uciekać mu sprzed nosa (odwołanie się do instynktu polowania, ucieczki ofiary), i stwierdzi, że kolejnym razem musi szybko zjeść, aby mu nie uciekło ;) Spróbuj tej metody i daj znać w komentarzu czy zadziałała :)

Mam nadzieję, że artykuł był przydatny. Jeśli macie pomysły jakie jeszcze kwestie powinnam poruszyć w tej tematyce, bardzo proszę o informację zwrotną w postaci komentarza. Do zobaczenia w kolejnym artykule dotyczącym problematyki naszych wspaniałych charcików włoskich!